Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zwierzęta nie myślą o samobójstwie, to ludzka rzecz. To defekt waszego mózgu. Zwierzęta polegają na swoim instynkcie przetrwania. Wiedzą, żeby iść naprzód, a nie skręcać na boki.

Nie zdawali sobie sprawy z potęgi ognia - dosłownej potęgi dosłownego ognia - który mogły wypuścić na nich smoki. Dowiedzą się w dosyć dotkliwy sposób, że nie należy zadzierać z tym gatunkiem. Po prostu nie warto. Smoki były szalone i bardzo z tego dumne.

- Z kolei noszenie swoich blizn z dumą uświadomi innym, ile cierpienia zniosłeś. Pokaże im, że pomimo odniesionych ran zwyciężyłeś.

Smok Nyfaina zawsze poddawał się jako ostatni. Kiedy wszystko było stracone, trzymał się nadziei o wiele dłużej od Nyfaina-człowieka. Może to było nasze światełko w tunelu, nadzieja, że złoty książę się nie podda.

Pochylone postacie nareszcie się ruszyły, chociaż nadal w swoim ślimaczym tempie. Jeden pochylił się ku mnie i trzasnął mnie czymś twardym w głowę, przez co poczułem bolesne wibracje aż w mózgu.
Stęknąłem i zwiotczałem, uznając, że udawanie trupa to dobra strategia na uniknięcie kolejnego ciosu.

- Słyszałem, że ledwo się odzywasz i prawie nie płaczesz, kiedy cię biczują. W dodatku nie klniesz, kiedy przychodzą cię zabrać. Nie sprzeciwiasz się, kiedy cię przenoszą. Przyjmujesz ból ze spokojem i grzecznie dajesz się odprowadzić do celi.
- W większości jest to prawda, ale tak, jak powiedział mój wspaniały narzeczony, czasami próbuję coś im zrobić. To pozwala przełamać monotonię.

Powinien przygotowywać nasze królestwo do wojny, lecząc ludzi, którzy nadal tego potrzebowali, i zjednoczyć nas z naszymi wewnętrznymi zwierzętami. Zamiast tego całkowicie zamknął się w sobie. Co z kolei stanowiło powód, dla którego ja znalazłem się tutaj. Musiał zacząć działać i najwyraźniej to ja musiałem być tym, który mu o tym przypomni i kopnie go w tyłek.